پسر فاطمه ! اي فاتح هميشه تاريخ !
کد خبر: ۱۱۱۴۸۹
تاریخ انتشار: ۲۲ مهر ۱۳۹۴ - ۰۸:۰۲ 14 October 2015


آن روز كه در سرزمين نينوا نداي « هَيْهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ » سردادي طنيني در تار و پود تاريخ افكندي كه انعكاسش تمامي عوالم هستي را در بر گرفت و هماره تاريخ جاودانه شد « لا يُدرس اثره و لا يُمحي اسمه» ، ( مقتل مقرّم ،‌ص 397). و نام بلندت را زينت بخش ملك و ملكوت نمود كه « هرگز نميرد آنكه دلش زنده شد به عشق » و گواهي شد بر آيه شريفه : « وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ»، (انشراح، 4) و حديث شريف نبوي : « انّ للحسين حرارة في قلوب المومنين لن تبرد ابداً » ، « زآنكه شمع از گريه روشن تر شود»

آشناي عشق را بي آشنا گفتن خطاست در غريبي هم هزاران آشنا دارد حسین

شهريار

« اشهد انك نور الله الذي لم يطفا و لايُطفأ ابداً و اشهد انك وجه الله الذي لم يُهلك و لا يهلك ابدا »

كان لله بوده اي در ما مضي تا كه كان الله له آمد تو را

مثنوی معنوی ؛ دفتر چهارم

آموزگار بزرگ ايثار و نثار !

ازهر چه غير دوست گذشتي به راه عشق خلق اندريـن معامله چون از تو بگـذرنـد؟!

عابد تبریزی

در راه محبوب نفس و نفيس را هيچ انگاشتي و از بذل و عطاي هر چه گمان مي رفت دريغ نكردي و فرزند و عيال و خانمان يكجا دادي كه :

گفت الست و تو بگفتي بلا سرّ بلا چيست ؟ كشيدن بلا !

سر بلی چیست که یعنی منم حلقه زن درگه فقر و فنا

هم برو از جا و هم از جا مرو جا ز کجا حضرت بی‌جا کجا

پاک شو از خویش و همه خاک شو تا که ز خاک تو بروید گیا

ور چو گیا خشک شوی خوش بسوز تا که ز سوز تو فروزد ضیا

ور شوی از سوز چو خاکستری باشد خاکستر تو کیمیا

بس کنم این گفتن و خامش کنم در خمشی به سخن جان فزا

دیوان شمس؛غزل:251

و خدايت آنگونه كريمانه تو را گرامي داشت كه خود «كريم الخلايق » گشتي و خاك جايت مطاف انبياء و ملايك گرديد و شفابخش آلام دردمندان و راستي كه:« هر كه شد كشته او نيك سرانجام افتاد».

سر جانان ندارد هر كه او را خوف جان باشد به جان گر صحبت جانان برآيد رايگان باشد

سعدی ؛غزل:196

و معبودت فرمود: «وَ جَعَلْتُ حُسَیْناً خَازِنَ وَحْیِی وَ أَکْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَهِ وَ خَتَمْتُ لَهُ بِالسَّعَادَهِ فَهُوَ أَفْضَلُ مَنِ اسْتُشْهِدَ وَ أَرْفَعُ الشُّهَدَاءِ دَرَجَهً جَعَلْتُ کَلِمَتِیَ التَّامَّهَ مَعَهُ وَ حُجَّتِیَ الْبَالِغَهَ عِنْدَهُ » ، ( حديث لوح ، ذيل نام مبارك حسين عليه السلام )

خنك آن قمار بازي كه بباخت هـرچه بـودش بنمانـد هيچش الاهـوس قـمـار ديـگـر

ديوان شمس؛غزل:1085

نفس مطمئنه ! آنچه در دعاي عرفه به زبان حال و قال و استعداد شهادت دادي و عرضه داشتي كه : « و أنا أَشْهَدُ یَا إِلَهِی بِحَقِیقَةِ إِیمَانِی وَ عَقْدِ عَزَمَاتِ یَقِینِی وَ خَالِصِ صَرِیحِ تَوْحِیدِی وَ بَاطِنِ مَکْنُونِ ضَمِیرِی وَ عَلائِقِ مَجَارِی نُورِ بَصَرِی وَ أَسَارِیرِ صَفْحَةِ جَبِینِی وَ خُرْقِ مَسَارِبِ نَفْسِی وَ خَذَارِیفِ مَارِنِ عِرْنِینِی وَ مَسَارِبِ سِمَاخِ سَمْعِی وَ مَا ضُمَّتْ وَ أَطْبَقَتْ عَلَیْهِ شَفَتَایَ وَ حَرَکَاتِ لَفْظِ لِسَانِی وَ مَغْرَزِ حَنَکِ فَمِی وَ فَکِّی وَ مَنَابِتِ أَضْرَاسِی وَ مَسَاغِ مَطْعَمِی وَ مَشْرَبِی وَ حِمَالَةِ أُمِّ رَأْسِی وَ بَلُوعِ فَارِغِ حَبَائِلِ عُنُقِی وَ مَا اشْتَمَلَ عَلَیْهِ تَامُورُ صَدْرِی وَ حَمَائِلِ حَبْلِ وَتِینِی وَ نِیَاطِ حِجَابِ قَلْبِی وَ أَفْلاذِ حَوَاشِی کَبِدِی وَ مَا حَوَتْهُ شَرَاسِیفُ أَضْلاعِی وَ حِقَاقُ مَفَاصِلِی وَ قَبْضُ عَوَامِلِی وَ أَطْرَافُ أَنَامِلِی وَ لَحْمِی وَ دَمِی وَ شَعْرِی وَ بَشَرِی وَ عَصَبِی وَ قَصَبِی وَ عِظَامِی وَ مُخِّی وَ عُرُوقِی وَ جَمِیعُ جَوَارِحِی وَ ... » در عرصه عاشورا به واقع نشان دادي كه ايمان نه فقط اقرار به زبان كه عمل به اركان نيز مي باشد ،‌دعاي عرفه ترسيم عرفان نظري بود و عاشورايت تجلّي عرفان عملي .

سنگ كين چون بر جبين شه نشست حـق نما آئينه اي درهم شكست

خـون زقلب عالم امكـان چو ريخت نـاگهان شيرازه قـرآن گسيخـت

پـس به حال سجده برخـاك اوفـتاد تــربتش شد خارق سبع الشداد

يــوسف زهراست اندر كنـج چــاه يـــا ذبـيـح الله انـدرقتلــگـاه

وحید خراسانی

چراغ هدايت و كشتي نجات !

عاشورايت نه مصاف كه« منظومه بزرگ هستي و طواف »بود . تجلي توحيد و فنا و به تعبير مولانا : « ماتم جاني كه از قرني به است » و « رستخيز عظيمي » كه در قالب هستي روحي تازه دميد و حقيقتي كه تاپايان گيتي پايدار مي ماند.

كربلایت : تجلي خدا در اين خاكدان و مشرق آفتاب عشق و تاريخي در جغرافيا كه هر كس آنجا را نشناسد و جرعه اي از عطش ننوشيده باشد كشتزار جانش شكوفه نخواهد زد؛ «مَصارِعِ الْكِرامِ» و همتا با بیت الله الحرام که اگر زائری پای در صحن و سرای خدا گذاشت؛ مقیم محسوب می شود ؛ اهل حرم است،خودی هست و نماز را کامل اقامه می کند؛ در خانۀ خداست و در خانۀ خود!به همین سان؛در حریم امن تو نیز کسی وارد آمد ؛ اهل خانه است؛خانۀ حسین نمازش به سان کعبه کامل است مركز پرگار عزت ، كرامت و آزادگي و عرصه مواجهه فضيلت ها و رذيلت ها كه « قد افلح من زكّيها . و قد خاب من دسّيها » ، ( شمس ، 9-10 )

از جـهان دو بانگ مي آيد به ضد تا كدامين را تو باشي مستعد

آن يكــي بـانگش نشـور اتقيــا و آن يكي بانگش فريب اشـقيا

مثنوي معنوي ، دفتر چهارم ، ابيات : 1622 – 1623

و خودت اي راز هستي !: « وِتر مَوتور » و دُردانه خدا كه مُحِبت محبوب خداوندست : « احبّ الله من احبّ حسينا » و دليل حق و حجت مسلماني و شاهراه بندگي و عبادت خداوند كه خود فرمودي : « فاذا عبدوه استغنوا بعبادته عن عبادة من سواه »

و خونت: « ثارالله » كه از سرچشمه حقيقة الحقائق و رقيقة الرقائق جاري شده و به حقيقت با خونبهايت كه خدايت به لطفش خود را بهاي آن قرار داده همسنگ شد، « اشهد انّ دمك سكن في‌الخلد

و بهایت:نه دنیا و عقبی و حور و قصور که خداوند! "مَن طَلَبَنی وَجَدَنی وَ مَن وَجَدَنی عَرَفَنی وَ مَن عَرَفَنی عَشَقَنی وَ مَن عَشَقَنی عَشَقتُهُ وَ مَن عَشَقتُهُ قَتَلتُهُ وَ مَن قَتَلتُهُ فَعَلی دِیَتُه وَ مَن عَلی دِیَتُه وَ اَنَا دِیَتُه"؛(هرکس من را طلب می کند می یابد مرا، و کسیکه مرا یافت می شناسد مرا، و کسیکه من را دوست داشت، عاشق من می شود و کسیکه عاشق من می شود، من عاشق او می شوم و کسیکه من عاشق او بشوم، او را می کشم و کسیکه من او را بکشم، خونبهایش بر من واجب است، پس خون بهای او من هستم.)؛(فیض کاشانی؛کلمات مکنونه)

آری کسی که کشته ی او این بود، سزاست خود را اگر به کشته ی خود خون بها ند

بالله اگر نبود خدا خون بهای او عالم نبود در خور نعلین پی او

نیّر تبریزی

و يارانت : « زجان و جا رهيدگاني » كه كُنده و زنجير فرو نهادند و در زندان گشودند وحجاب وحايل كنار زدند و وفا داري را شرمسار خود ساختند ، بار سفر بستند و تار الفت از دنيا گستند و به «كمال انقطاع » رسيدند ، « بيرون دو عالم از جهاني دگرند »، « اشهد لقد كشف الله عنكم الغطاء »

نازم آن ذبح عظيمي كه به خود هفتاد و يك بـي بدل رشك ذبيح اله فدا دارد حـسين

ذهنی زاده

و مرگ را چنان حقير پنداشتند:

مــرگ كيــــن جمــله ازو در وحشتند مي كنند ايــن قـــوم بر وي ريشخنــد

كس نبــــايد بــــر دل ايشــان ظفــر بــر صــدف آيــد ضــرر نــه بر گهر

مثنوي معنوي ، دفتر اول ، ابيات : 3495-3496

و گوهر عزّت و كرامت را با شكست صدف جان ، جلوه گر ساختند :

قد غيّرالطعن منهم كلّ جارحة الّا المكارم في امن من الغير

سيدمحمدرضا اُزري

حرّ آزاده شد از چشمه مهرت سیراب که به میدان عطش پاک شد و پاک گذشت

آب شرمنده ایثار علمدار تو شد که چرا تشنه از او این همه بی‏باک گذشت

نصرالله مردانی

و شهادتت: نه صرفاً فاجعه كه فرهنگ و درس خدا نگري ، دينداري ، آزادگي ، عزت مداري و ...

و غدير خونت در گودي قتلگاه : چشمه هائي از سرشك چشمها را به خود كشيد و خاستگاهي شد براي تبلور معرفت ، معنويت و ظلم ستيزي

نداي عزّت آفرينت « هيهات منّا الذله » بود و شعار آگاهي بخشت شعور و آگاهي و رسيدن به كرامت نفس و كمال عقل در پي تبعيت از حق كه : « لا يكمل العقل الا بالتّباع الحق » و رهاندن بندگان از زنجير جهالت و بندهاي دروني و بيروني چنانکه در آخرین لحظات که درج دهانت به ثار الله آغشته بود فرمودی:«إِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دينٌ وَ كُنْتُمْ لا تَخافُونَ الْمَعادَ فَكُونُوا أَحْرارًا فی دُنْياكُم» و افروختن چراغ هدايت كه : « بذل مهجته فيك ليستنقذ عبادك من الجهالة و حيرة الضلاله » و اينكه :

در جهان نتوان اگر مردانه زيست همچو مردان جان سپردن زندگي است

اقبال لاهوري

سـامضي و ما بالموت عار علي الفتي اذا مانـوي حقّـا و جـاهد مسلمـا

و واسـي الرّجال الصــالحين بنفسـه و فـارق مثبـوراً و خـالف مجـرماً

و ان تكــن الامــوال للترك جمعها فما بـال متـروك به المـرء يبخل

و ان تكــن الابدان للمـوت انشأت فقتـل امرء بالسيف فـي الله افضـل

همچــو نيلــوفر برو زين طرف جو همچـو مستسقي حريص و مرگ جـو

مــرگ او آبست و او جــوياي آب مي خـورد والله اعلـم بالصــواب

جــوي ديدي كــوزه اندر جوي ريز آب را از جــوي كي باشد گـريز

آب كــوزه چون در آب جــو شود محــو گردد در وي و جو او شود

وصف اوفــاني شــد و ذاتش بقـا زين سپس نــه كم شود نه بد لقا

مثنوي معنوي ،‌ دفتر سوم ، ابيات : 3908- 3909 و 3912 – 3914

و دشمانت : دنيا طلبان كوردل و بي بصيرتي كه جلوة دنيا فريبشان داد و هواي نفس گرفتارشان ساخت

قومي از حق و حقيقت غافل به تـمناي جهان باخـته دل

عابد تبریزی

« و قد توازر عليه من غرّته الدنيا و باع حظّه بالارذل الادني و شري آخرته بالثمن الاوكس و تغطرس و تردّي في هواه» ، ( زيارت اربعين )

برق زرق و زر به اعين شد حجاب مـــستشان بنمود دنـيا چون شراب

تير حـرص و آز ، دل آماج كـرد خـانه ايـــمان و ديـن تـاراج كـرد

مــست دنيا را هوا اندر سـراست مست جاه از مست صهبا بـدتر اسـت

هر كه شد از جام منصب باده نوش بـامداد حــشر مـي آيد بـه هــوش

پـاي كوبد بر سـر عـقل و تــميز مـي بــــرد از يـاد روز رستــخيز

همچو طفلان مي شود سـرگرم لهو پـايمال دين كند با جــهل و سهــو

مـيل بر هر سـستي و مــستي كند مــست دنـيا سخت بــدمستي کـند

عابد

راستي اگر تو نبودي عشق را معني و مصداق درخوري نبود و و اگر عشق تو نبود زندگي معني و انگيزة چندان ارزشمندي نداشت.

باز اگر بوی مئی هست ز میخانه توست باز اگر آب حیاتی است به پیمانه توست

باز اگر راحت جانی بود افسانه توست باز هم عقل کسی راست که دیوانه توست

شکوه بیجاست مرا کشتی و جانم دادی آنچه از بخت طمع داشتم آنم دادی

بعد از این رحم مکن بر دل دیوانه من بفرست آنچه غمت هست به غمخانه من

من ندیدم سخنی خوشتر از افسانه تو عاقلان بیهده خندند به دیوانه تو

عماد خراساني

دلدادگانت به اين خوشدلند كه روز و شبشان به شميم جانبخش تو معطر و مطرّاست ، شبستان دلشان با ياد تو معمور و زبانشان با نام تو مترنم است .

گر ديگران به عيش و طرب خرّمند و شاد ما را غم نگار بود مايه سرور

حافظ؛غزل:254

و خود اذعان دارند آنچه در لوح ضمير به تصوير مي كشند يا بر زبان مي رانند نه تو كه تصورشان از جمال جميلت مي باشد وگرنه از ادراكت « خليل را دست ذبيح را دل كليم را لب و مسيح را پا » لرزان است و « ز تماشاي تجّلاي تو مدهوش كليم » ولي دوستدارانت را نيز گناهي نيست كه « تو بزرگي و در آئينه كوچك ننمايي » كُميت انديشه از رسيدن به قله معرفتت عاجز و بيان و بنان از توصيفت قاصر است امّا :

آب دريا را اگر نتوان كشيد هم به قدر تشنگي بايد چشيد

مثنوي معنوي ، دفتر ششم ، بيت : 2164

حكايت ما چونان پير زالي است كه دل در گرو مهرِ ماه كنعان نهاده بود و با كلافي در دست در صف مشتريان سوداي تملك يوسف در سر داشت ، ديگران او را به تحقير مي نگريستند و به طعنه و كنايه سخن مي گفتند ، پير زن در پاسخ گفت : « مي دانم بضاعتم نه در حدّ خريد يوسف است ولي مي خواهم مرا هم در زمره مشتريان وي به حساب آورند » يا اعرابي باديه نشين دجله ناديده اي را مانيم كه سبوي آبي براي خليفه در بغداد به ارمغان مي برد و باديدن دجله شرمسار از تهي مايگي خود مي گردد ولي خليفه او را كريمانه مي نوازد كه « با كريمان كارها دشوار نيست »

اي كه يك ديـدار تو ديدارها اي نثـــار دينتــان دينــارها

اي همه ينظــر بنـورالله شده بهر بخشش از بــر شــه آمده

تا زنيـد آن كيمياهاي نظــر بر سر مس هاي اشخاص بشـر

من غــريبم از بيـابان آمدم بر اميــد لطف سلطــان آمدم

بـوي لطف او بيابانها گرفت ذرّه هاي ريگ هم جانها گرفت

تا بدينجا بهر دينــار آمدم چون رسيدم مست ديدار آمدم

مثنوي معنوي ،‌دفتر اوّل ، ابيات : 2779-2784

و تو « سيد اهل الابا » هستي و « ممتاز من جميع الجهات » عاشقانت با نام و ياد تو زنده‌اند و مي‌گويند :

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم به گفت و گوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم

می بهشت ننوشم ز دست ساقی رضوان مرا به باده چه حاجت که مست روی تو باشم

سعدي؛غزل:403

و از خدا مي خواهند چگونه زيستن و چگونه مردنشان را مطابق با زندگي و مرگ معنادار شما برگزيدگان گرامي خود قرار دهد :

« اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْياىَ مَحْيا مُحَمّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَماتى مَماتَ محمّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ »،( زيارت عاشورا)

الحمدلله رب العالمين

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار