جامعه کارگری از در ایران توان زیادی را مصروف توسعه کشور کرده اند و همیشه در چنبره ی مشکلات اقتصادی کشور که حاصل نگاه غیر توسعه ای به این صنف بوده است؛ نتوانسته اند از حقوق اجتماعی کافی برخوردار باشند. یکی از دلایل تداوم این روند نگاه صرفا سیاسی به مسائل کارگری کشور بوده است و اکنون نیز کارگران از همبن نگاه دچار آسیب هستد.
کارگران یکی از بزرگترین صنف حرفه ای کشور هستند که در کنار کشاورزان بخش اعظم بار کار فیزیکی را در عرصه تولید و ارزش افزوده متحمل می شوند؛ اما این صنف هنوز هم با سامان های شغلی مدرن فاصله معناداری دارند و تاکنون نیز افراد و نمایندگان زیادی از درون این صنف وارد نهاد قانون گذاری و تشکل های صنفی شده اند ولی مشکلات این صنف ،به ویژه در حوزه امنبت شغلی همچنان باقی است .مشکل معدن کاران زحمت کش تکاب از جنس امنیت شغلی است و سالهاست که دسترنج آنها کافی برای تامین آینده ی اطمینان بخش آنها نیست.طبیعی است انسانی که می خواهد زندگی کند مهمترین اصل برای تداوم آن امید است. امیدی که در سایه پایداری شغل و تامین اجتماعی مستمر در دل آنها زنده خواهد ماند. کارگر فصلی در معرض تنش روانی است و می تواند به هر رفتاری دست بزند.
چنین رفتارهایی را ما در بیماران مراجعه کننده به بخش های اورژانس بیمارستان دیده ایم و می بینیم.در خیلی از موارد از این نوع برخوردهای مخل نظم عمومی به دادگاه کشیده شده و قاضی محترم با علم به این موضوع که علت صدور این رفتار ناشی از برهم خوردن تعادل روحی به علت علایم حاد بیماری بوده است ؛ به پرونده های اینچنینی منع تعقیب زده اند و به رای جبران خسارت اکتفا کرده اند...
در موضوع کارگران تکاب این موضوع نیز با علم و تدبیر قاضی پرونده قابل حل بود .اما به نظر می رسد برخی خواسته و ناخواسته موضوع را به شکلی به پیش بردند که اصل موضوع سیاسی شده و باز دارند اجحاف مضاعفی را در حق کارگران روا می دارند.
بهتر آن بود که از ابتدا تشکل های کارگری این مساله را پیگیری می کردند و از نهادهای قضایی و حاکمیتی شهرستان و استان، حل حکم شلاق و تبدیل ان را پیگیری می کردند.
در این مشکل پیش آمده ،مهمترین وظیفه از آن تشکل های صنفی است.این ها می بایست مانع سیاسی شدن این مشکل می گردیدند.
اکنون در غیبت تحرک و پویایی تشکل های صنفی ، گروه های سیاسی وارد کارزار شده اند و موضوع را به یک مسئله سیاسی تبدیل کرده اند. مسائل سیاسی هم راه حل شان مشخص است. مدیری برکنار می شود و تیمی از بازرسین عالی رتبه به منطقه تشریف می آورند و گزارشی هم تهیه می شود و با گذشت زمان موضوع احتمالا فراموش می شود. ولی کارگران زحمت کش معادن تکاب مشکل امنیت شغلی و دستمزد فصلی دارند و قطعا این مساله مال یکی دو سال اخیر نبوده و بیش از یک دهه است که کارگران معادن شهر تکاب با این ناامنی شغلی دست و پنجه نرم می کنند و حالا برخی یادشان افتاده که از شلاق نخوردن آنها جلوگیری کنند.کسانی که بر گذشته این کارگران چشم پوشیده اند باید پاسخگوی عملکرد گذشته خود باشند که آیا این کارگران عزیز مشکلشان فقط حکم قضایی شلاق است ؟
عزیزانی که سنگ حمایت از کارگران را به سینه می کوبند و الحق اقدام شرافتمندانه ای هم می کنند باید به این نکته نیز عنایت بکنند که باید حالی به شغل پایدار کارگران منطقه داشته باشند و در یک فضای پبگیری مطالبات صنفی و نه سیاسی، به احقاق حقوق کارگران بپردازند و در این بین نقش تشکل های صنفی برجسته تر و موثرتر خواهد بود.زیرا ورود تشکل های صنفی از سیاسی شدن مساله جلوگیری خواهد کرد و فرصت تصمیم گیری های درست را برای مسوولین دلسوز استان فراهم خواهد ساخت.تا جایی که من اطلاع دارم این موضوع ار دغدغه های مسوولین است و در جلسات مختلف بر تامین حقوق اجتماعی کارگران فصلی تکاب با حفظ و استمرار فضای کسب و کار و تولید تاکید می شود.اما نباید کاری هم کرد که سرمایه گذاران نیز در فضای سیاسی شده فرار را بر قرار ترجیح دهند.
والسلام
