بحران آب کشور به دشت مغان رسید؛
تلاش هایی که برای مقابله با بحران آب و جلوگیری از گسترش دامنه های جغرافیایی آن در جریان است، به قدری آهسته و بعضاً پر اشکال ادامه دارد که با این روند نه می توان امید داشت مشکل آب کشور حل شود و نه می توان امید داشت مشکلات آبی ابعاد تازه ای به خود نگیرد. مثل پروژه آب رسانی به 170 روستای شهرستان بیله سوار که پس از هشت سال هنوز در مراحل ابتدایی است.
تلاش هایی که برای مقابله با بحران آب و جلوگیری از گسترش دامنه های جغرافیایی آن در جریان است، به قدری آهسته و بعضاً پر اشکال ادامه دارد که با این روند نه می توان امید داشت مشکل آب کشور حل شود و نه می توان امید داشت مشکلات آبی ابعاد تازه ای به خود نگیرد. مثل پروژه آب رسانی به 170 روستای شهرستان بیله سوار که پس از هشت سال هنوز در مراحل ابتدایی است.به گزارش «تابناک»، باور اینکه دشت مغان با رودهای خروشان و بارش های سالانه مطلوبی که دارد نیز در لیست مناطق دارای بحران آب کشور قرار گرفته است، زیاد آسان نیست؛ منطقه ای که شامل پنج شهرستان شمال غربی استان اردبیل از جمله شهرستان بیله سوار است و اکنون حداقل 12 هزار نفر از اهالی شهرستان بیله سوار مشکل جدی آب شرب دارند.
مشکل تأمین آب شرب 170 روستا و منطقه قشلاقی شهرستان بیله سوار بیش از 10 سال است که به وجود آمده و همه تلاش های مدیریتی در جهت حل آن تا کنون بی نتیجه بوده است؛ شهرستانی که به علت نزدیکی به دریای خزر و ارتفاع کم، در ردیف مناطق نیمه مرطوب به حساب می‌آید و همه منطقه را مراتع سرسبز و خرم قشلاقی پوشانیده است. د
از سال 88 مدیران استانی استان اردبیل با جلب حمایت های دولت پروژه آب رسانی خرسلو را برای تأمین آب این 170 روستا و منطقه قشلاقی در دستور کار خود قرار دادند، اما به رغم گذشت 8 سال از این موضوع هنوز این طرح آب رسانی در مراحل اولیه اجرا قرار دارد؛ طرحی که فاصله جغرافیایی اش با مناطق بحرانی زیاد نیست و هزینه های آن در مقایسه با طرح های کلان انتقال آب کشور ناچیز است.
پروژه آب رسانی خرسلو که با هدف تأمین آب شرب روستاهای شهرستان بیله سوار در سال 88 کلنگ زنی شد تا سال 93 بدون حتی یک درصد پیشرفت باقی ماند و در سال 93 دولت یازدهم اجرا و اتمام آن را در دستور کار خود قرار داد؛ تلاشی که 3 سال از آغاز آن می گذرد و تنها 35 درصد پیشرفت داشته است.
بودجه مورد نیاز برای اجرای کامل این پروژه آب رسانی در برابر طرح های کلان انتقال آب کشور که پیوست های زیست محیطی هم ندارند به قدری اندک و ناچیز است که عدم تکمیل آن در این سال ها را تنها می توان نشانه ضعف در مهندسی سازه و یا بی توجهی به مناطق دور افتاده کشور مرتبط دانست.
در حالی کارشناسان هزینه نهایی تکمیل پروژه آب رسانی خرسلو که با هدف تأمین آب شرب 170 روستای شهرستان بیله سوار در جریان است را 70 میلیارد تومان عنوان می کنند که برخی طرح های انتقال آب کشور برای تکمیل به بیش از 10 هزار میلیارد اعتبار نیاز دارند و برخی نیز با هزینه های چند صد میلیاردی به پایان رسیده است.
با توجه به این حقیقت که در مرکز کشور طرح های انتقال آب فراوانی با هزینه های چندصد میلیاردی کامل شده و برخی طرح های چند هزار میلیاردی در دستور کار قرار دارد، این گمانه که در کشور و برای تکمیل طرح آب رسانی شهرستان بیله سوار مشکل علمی و مهندسی وجود دارد، نمی تواند درست باشد.
بر این اساس تنها دلیلی که 12 هزار نفر از اهالی شهرستان بیله سوار را به مدت 8 سال چشم انتظار اجرای یک طرح آب رسانی کوچک کرده است، کم لطفی و بی توجهی دولت مرکزی به مردم مناطق مرزی و شهرستان های دور افتاده است.
طرح آب رسانی خرسلو از جمله معدود طرح های انتقال آبی است که نه تنها بین حوضه ای نیست، بلکه در یک شهرستان مشخص باید احداث شود و بر این اساس خسارت های زیست محیطی طرح های انتقال آب بین حوضه ای نیز متوجه آن نیست.
جدا از نکته بالا، طرح انتقال آب خرسلو برای تأمین آب شرب اهالی شهرستان بیله سوار در جریان است و این درحالی است که برخی طرح های انتقال آب مرکز کشور بر خلاف قوانین زیست محیطی اهداف صنعتی و کشاورزی را در دستور کار خود قرار داده است.
اکنون و در شرایطی که بحران آب به دشت مغان رسیده است و بر اساس گفته مسئولان محلی 170 روستا و منطقه قشلاقی در شهرستان بیله سوار از جمله روستاهای زرگر، قره قاسملو، فولادلو ، انجیرلو، قیزقلعه سی، خلیفه لو ، بابک و چندین روستای با مشکل تأمین آب شرب رو به رو هستند، تلاش برای حل این مشکل باید در دستور کار مسئولان و متولیان منابع آب کشور قرار گیرد
حالا و در شرایطی که متولیان منابع آب کشور برای حل بحران آب ایده های بلند پروازانه ای را در سر می پرورانند و این ایده های منابع مالی چند صد و بعضاً چند هزار میلیاردی نیاز دارد، بر اساس آنچه که روی زمین وجود دارد، آنها در حل بحران آب یک شهرستان کوچک و اجرای تمام و کمال یک طرح آب رسانی شهرستانی هم با مشکل مواجه هستند؛ حقیقتی که یا ناشی از ناتوانی علمی و مهندسی آنهاست و یا به داستان تلخ بی توجهی به مناطق دور افتاده کشور ارتباط پیدا می کند.
