حماسه دوم بهمن ارومیه

 به گزارش تابناک، رخدادها و حوادثی در تاریخ یک ملت بروز میکند ،که بعنوان یکی از افتخارات نسلهای بعدی آن ملت تبدیل میشود و برای همیشه در تاریخ و اذهان آن ملت باقی میماند.

با روشن تر شدن جرقه های انقلاب در کشور،اکثر شهرهای ایران هر کدام به نوعی در شکل گیری روند کلی انقلاب و پیروزی آن سهیم بودند.در این بین شهر ارومیه نیز از این روند و از این حرکت خروشان ملت عقب نمانده و به سهم خود در پیروزی انقلاب مشارکت نمود.

در روند تکامل انقلاب حوادثی رخ داد که برای همیشه به عنوان حوادث برجسته و سرنوشت ساز در اذهان مردم و در ارواق تاریخ ماندگار گشت.یکی از حوادث برجسته تاریخی، دوم بهمن سال 1357 بود. این روز برای مردم شهر ارومیه روزی به یاد ماندنی و افتخار آمیز است .

در روز دوم بهمن 57  که مردم انقلابی ارومیه بمناسبت چهلمین روز شهدای 23 آذر، در مسجداعظم این شهر تجمع کرده بودند،با حمله چماقداران و اراذل و اوباش به نمازگزارانی که از مسجدخارج می‌شدند آغاز شد. در پی شروع درگیری میان طرفین، مأموران ارتش، ژاندارمری و شهربانی به نفع چماقداران وارد خیابانها شدند و اقدام به تیراندازی به سوی مردم کردند. آنان همچنین تصاویر آیات عظام را پاره کردند، به ساختمان دادگستری حمله بردند و شیشه‌های اغلب مغازه‌ها و ادارات و منازل را شکستند. متقابلاً جمعی از مردم که توسط حجت الاسلام حسنی این روحانی نستوه و شجاع مسلح شده بودند به روی مأموران آتش گشودند و این درگیری تا ساعتی ادامه داشت. ارتش مزدور رژیم پهلوی ابتدا با انداختن گاز اشک آور به داخل مسجد سعی کرد مردم را از مسجد خارج کند اما بعد از آنکه از این روش سودی نبرد ، یک دستگاه تانک که در ورودی بازار مستقر بود باشلیک چندتوپ ، گنبد مسجد را از سه نقطه سوراخ کرد . که در نتیجه آن 8  تن شهید و 18 نفر نیز مجروح شدند.

مسجد اعظم ارومیه بعنوان میعادگاه انقلابیون و  پایگاه تجمع و نقطه آغازین راهپیماییهای مردمی شهر ارومیه بود.مردم در روزهای انقلاب در این مسجد تجمع میکردند و با گوش سپردن به سخنان آتشین و انقلابی سخنرانان ،خود را آماده برپایی راهپیمایی میکردند.

اولین درگیری نظامی و مسلحانه بین مردم و عوامل رژیم پهلوی از ارومیه و در دوم بهمن سال 1375رخ داد.

حجت الاسلام حسنی نماینده سابق ولی فقیه در آذربایجان غربی و رهبر نهضت دوم بهمن سال57 بخشی در از خاطراتش می گوید:

در جمع دوستان تصمیم به آغاز جنگ مسلحانه گرفتیم . از نیروهای خود دعوت به عمل آوردیم که در مسجد اعظم اجتماع کنند و درخواست کردیم هرکسی از مردم که اسلحه دارد به ما ملحق شود.در عرض چند ساعت این پیشنهاد تحقق یافت. اقشار مختلف مردم بسیج شدند، با وانت بار و خودروهای شخصی، شن و ماسه و گونی و آجر آوردند، پشت بام و اطراف مسجد را با گونی های پر از شن سنگربندی کردیم.

در خیابانهای اطراف منتهی به مسجد با ایجاد مانع سعی در ممانعت از حرکت تانکها و نیروهای شاه به طرف مسجد نمودیم.

وی در ادامه میگوید:هرچه امکانات و تجهیزات بود در جهت استحکام پایگاه نظامی مسجد اعظم به کار گرفتیم و با تعداد 40-50نفر افراد مسلح و با حضور انبوه مردم آماده نبرد شدیم. ناگهان صدای غرش تانکها از دور به گوش رسید، به دستور من افراد مسلح در پشت سنگرهای خود قرار گرفتند.

تانکها درختان و سایر موانع را شکسته و نزدیک محوطه شدند. شش تانک بود با تعداد زیادی نیروهای پیاده نظام ارتش که آنها را اسکورت می کردند.من در پشت بام کنار گنبد قرار گرفته بودم در حالی که یک کلاشینکف دستم بود می خواستم ببینم عکس العمل تانکها چه خواهد شد.

درهمین فکر بودم که ناگهان تانک اولی که در جلو حرکت می کرد، یک توپ به سمت گنبد شلیک کرد. گلوله توپ درست از یک متری بالای سرم عبور کرد و به گنبد اصابت نمود.در این میان عده ای با لباس شخصی به عنوان «شاه دوست» در میان آنها ظاهر شدند و شعار «زنده باد شاه و.... » سر دادند.

ما تانک را به رگبار بستیم. از پایین چند نفر از دوستان بر روی تانک اولی کوکتل مولوتوف انداختند و تانک بلافاصله آتش گرفت.لوله تانک که قبلا به طرف ما و مسجد بود بی اختیار چرخید و به سمت هتل قرار گرفت.

تانک دومی از پشت رسید و ما را به رگبار مسلسل بست. من زمین گیر شدم. طرف راست من پسرم رشید بود و در میان ما فقط او یک تفنگ ژ-3 داشت، بقیه دوستان کلاش داشتند. طرف چپم نیز مرحوم حاج موسی بود.

به این ها گفتم هردو به طور همزمان به روی تانک ها آتش بریزند و تیراندازی کنند.

چند نفر دیگر هم در پشت بام بانک بودند. بقیه مسلحانه به همراه مردم از زمین و اطراف تانک ها را محاصره کردند و مرتب به طرفشان تیراندازی نمودند، بطوری که زمین گیر شدند و مجبور به عقب نشینی گردیدند.

در این حماسه تاریخی دو نفر از مردم شهید و چند نفر زخمی شدند. در این درگیری یک تفنگ ژ-3 هم به غنیمت ما درآمد. با این تفنگ ما دارای دو اسلحه ژ-3 شدیم.