گوهرهای فراموش شد ، ضرورت بازگشت به ارزش های واقعی

دکتر علی سینا  رخشنده مند ، سلامت نخستین بایسته ی بشر برای تداوم حیات است و بر همین اساس و ضرورت، اولین وظیفه ی حکومت ها، پس از برآورده کردن نان و آب مردم، سلامت عمومی است و اگر در جامعه ای میکروب و ویروس بیماری پخش و پاش شود، همه ی دستاوردهای قرون، یکی پس از دیگری، نیست و نابود می شود، چون بشر که نباشد، دستاورد معنایی ندارد.

طول و عرض کشور، از سایت ها و روزنامه ها و رسانه ها تا آدم های کوچه و خیابان را امروز یک خبر و یک موضوع [یعنی کرونا] اشباع کرده است و همگان، چه آنان که احتمالا می دانند و چه آنها که اندکی می دانند و چه آنها که چون ما هیچ نمی دانند، بی محابا و بی وقفه در باره ی آن سخن می گویند و می نویسند و تحلیل می کنند و حکم می دهند!
آنچه در این میان مهم است، نحوه ی برخورد ما با این ویروس خانمان کن و خطر ناک است و در چنین شرایطی معمولا رفتارها و کنش ها و .... نشان از چگونگی فرهنگی ما و احساس نوع دوستی و مسئولیت پذیری دارد.
ما مردم سرزمین سعدی -علیه الرحمه- هستیم که در قرن ۷ ندای 《بنی آدم اعضای یک پیکرند 》سر داد. 
 از همین روی سطح انتظار و توقع از ما خیلی بالا است.
ما ملتی شریف، نجیب، ولایی، شهیدپرور، انقلابی و کم نظیری داریم و در این هیج شکی نیست، اما در این میان، کس و یا کسانی پیدا می شوند که در موارد و مواقع گوناگون و به مناسبت های مختلف، باعث و بانی رنجش خاطر این ملت عزیز و شریف می شوند، در این یادداشت روی سخن بنده با احتکارگران و این چنین افرادی است. چرا امروزه و یا هر زمان دیگری در شرایط بحرانی،  کسانی  پیدا می شوند که دست به احتکار می زنند و  منتظر آب گل آلود هستند تا از آن ماهی تازه بگیرند؟!! 
امروزه فضای مجازی ما پر است از این مطلب که《روزی روزگاری در این سرزمین مردانی بودند که ماسک از روی صورتشان برمی داشتند و با اصرار به صورت همرزمانشان می زدند. چه دردآوراست وقتی می بینیم امروز در همین سرزمین مردانی هستند که ماسک را احتکار می کنند تا با چندین برابر قیمت به هموطن خودشان بفروشند!!!》
زیربنای ناب فرهنگ و تمدن یک سرزمین را باید در مواقع بحران دید.
فرهنگ و تمدن یگانه کالایی است که مبادله نمی پذیرد و فقط باید در درون یک ملت تولید شود.
در همه ی فیلم ها و عکس های خبری که از روزهای پس از زلزله و سونامی ویرانگر ژاپن منتشر شد، یک صحنه درگیری، ازدحام، هجوم، غارت فروشگاه، ولع برای دریافت کمک های اعطایی، بی نظمی و حتی فریاد و جزع دیده نمی شد. یکی از خبرگزاری ها خلاصه مشاهدات خبرنگارانش را چنین بازتاب داده است:
١۔ صفوف منظم آب و غذا بدون هیج حرف زننده یا رفتار خشن
٢- هیچ ساختمانی در زلزله ۹ ریشتری آسیب ندید. همه ی خسارت ها مربوط به سونامی و ورود دریا به شهر بود.
٣- غارتگری دیده نشد. زورگویی یا از دست دیگران ربودن دیده نشد. فقط تفاهم بود.
۴- ۵۰ نفر از کارگران نیروگاه اتمی، به رغم نشت مواد رادیواکتیو، با از جان گذشتگی ماندند تا به خنک کردن دستگاه ها ادامه دهند.
۵۔ حتی یک مورد سوگواری شدید یا زدن به سر و صورت دیده نمی شد. مصیبت و غم همراه با طمأنینه بود.
۶۔ مردم فقط أقلام مورد نیاز خود را تهیه کردند و این باعث شد به همه آب و آذوقه برسد.
۷- مردم از افراد ناتوان و پیر و بیمار دستگیری می کردند. 
۸- رستوران ها قیمت ها را کاهش دادند. یک خودپرداز بدون محافظ دست نخورده ماند.
۹- همه دقیقا می دانستند باید چه کاری انجام دهند. انگار بار دومی بود که این اتفاق افتاده است؟
۱۰- هنگامی که در یک فروشگاه برق رفت، مردم اجناس را برگرداندند سرجایشان و به آرامی فروشگاه را ترک کردند.
آیا ما در شرایط بحرانی چنین هستیم؟
حالا شما چنین رفتارهایی را با رفتار خودمان  در شرایط بحرانی مقایسه کنید!!
آیا الان و در این شرایط حساس،  زمان احتکار است!!؟؟
آیا احتکار شایسته مردمی است که معتقدند:《دستی که کمک می کند، از دستانی که برای دعا بالا می روند مقدس تر است.》
_________________
در فرجام سخن، باید قدرشناس ارتش سفید، -وظیفه شناسان و یاریگران سلامت این مرز و بوم، پزشکان ،پرستاران و کارکنان و.... بود که با تلاش شبانه روزی جهت پاسدارای از جان مردم ما در خط مقدم مبارزه با این ویروس خطرناک هستند.
التماس و خواهش ما از همنوعان، کمک و همدلی و همیاری به یکدیگر در این شرایط حساس، جدی گرفتن این ویروس خطرناک و رعایت موارد بهداشتی  است.
______________________
الا گر طلبکار اهل دلی
 ز خدمت مکن یک زمان غافلی
به حال دل خستگان در نگر
که روزی تو دلخسته باشی مگر
درون فروماندگان شاد کن
 ز روز فروماندگی یاد کن