تابناک رضوی: هنر را برتر از گوهر خوانده اند بزرگان فرهنگ ایرانی و حماسه سرای حکیم، ابوالقاسم فردوسی به صراحت توجه مان می دهد؛ "هنر برتر از گوهر آمد پدید" این هنر البته در بردارنده فضیلت های گوناگون است که چون در "هنر" جمع می شود، نمی توان گوهری یافت که در کفه دیگر ترازو همسنگ آن باشد. سرمایه ای چنین را باید از غبار های دیگر دور داشت و نباید گذاشت که بشکند هنر را که به واقع میراث انسانی و سرمایه ملی است. هنرمندان را هم باید به حرمت هنر، شانی شایسته قائل شد. از این منظر می توان این روز ها را خواند و تلاش کرد تقویمی که از "روزآمد" های این ایام تحریر می شود وجه هنری و ماندگاری و تعالی بخشی داشته باشد چه از تهدید ها فرصت ساختن، سنت خردمندان است. چالش ها را به عرصه ای برای همدلی ساختن هم سیره نیکویی است که ما در ایران بدان هنر مفتخریم. ما در فصلی که ماتم برای کسی رخ دهد، شانه ها مان را فراخ می کنیم برای سر بر شانه گذاشتن و از بار غم کاستن. نیکو روشی است این که دل ها را بر مدار مهر به هم گره می زند. فکر می کنم سوگ خسرو آواز ایران، استاد محمد رضا شجریان از آن ماجراهایی است که باید نتیجه ای چنین و به غایت نیکو داشته باشد. ماندن در گذشته و نگریستن از منظر پیشین، نه که "هوده" ای ندارد که "بیهوده" رفتاری است که ما را از فرهنگ گذاشتن و گذشتن، دور می کند. طرفه این که امروز باید بدون عینک سیاست، استاد بلند آوازه آواز ایران را از بلندای مهر و هنر دید. هنرمندان را هم جای در صدر است و جایگاه، قدر دانستن. پرداختن رسانه هایی که تا دیروز بر مدار دیگری بودند و امروز، نگاه عوض کرده اند را در این راستا نه تنها نکوهیده نمی دانم که احترام هم برایش قائلم. شجریان، استاد محمد رضا شجریان را به عنوان شخصیتی فرهنگی و هنری باید دید. این شخصیت هم برای همه احترامی ویژه دارد. در دایره سیاست و اجتماع و... هرکس می تواند نگاه خود را داشته باشد که در فصل نقد می توان بدان پرداخت. امروز اما نه آن فصل است بلکه زمان قدر دانستن و به مهر بدرقه کردن است. زمانی است که باید کنار هم باشیم و تابوت استاد را به شانه کشیم که در بدرقه فرزند هنرمند وطن، شانه همه هموطنان را سزا این است. صدایی که به شکستن همدلی از حنجره ای برخیزد به قاعده "ناساز" با "هارمونی" سلوک هنرمندان است که وقف همه ملک و ملت است. باری، شجریان را باید در ترازی ملی و برای هنر این سرزمین تعریف کرد. با این نگاه چشم های بسیارتری بر او خواهند بارید و به رسالت هنر هم نزدیک تر است تا این که برخی بخواهند مشق سیاست کنند و با تیر و طعنه و قهر و کینه انباشت کنند این روز های مردم را که به همدلی بیش از همیشه نیاز داریم. روح شجریان هم به حرمت گذاری به همگان آرامشی بیشتر می گیرد که او خود نیز خود را سیاسی نمی دانست و کار سیاسی نمی کرد. نقد اجتماعی هم که داشت در سپهر سیاسی نظام تعریف می شد. مصاحبه صریح او با روزنامه ایران در خرداد 95 مبین همین است پس او را چنان که بود و می اندیشید بشناسیم و به عنوان یک هنرمند ارج نهیم.
