شاید برخی افراد بعد از گذشت چندین دهه، چهره‌های ماندگار شهرستان را
فراموش کنند ولی تاریخ هیچ وقت آنان را از یاد نمیبرد. از آن جمله
میتوان به ورزشکاران بی ادعای دهه 50 در فوتبال یزد اشاره کرد که با
بهترین عملکرد خود تلاش کردند تا فوتبال یزد را به عالیترین جایگاه خود
نزدیک کنند.
«غلامحسین پهلوان نصیر» فوتبالیستی منحصر به فرد و مردی از نسل طلایی
فوتبال یزد با آمادگی جسمانی مثالزدنی و کولهباری از تجربه و خاطرات
است. همشهری با این پیشکسوت فوتبال و مربی کنونی پرورش اندام استان به
گفت‌و‌‌گو نشسته است که مشروح آن را در زیر میخوانید.
-
از چه سنی وارد فوتبال شدید.
متولد 1325 هستم و از 12 سالگی با حمایت برادرم «احمد پهلوان نصیر» وارد
رشته ورزشی فوتبال شدم. فوتبال را از زمینهای خاکی و تیمهای مدارس آغاز
کردم. در 18 سالگی به صورت رسمی به عضویت باشگاه شاهین یزد درآمدم و زیر
نظر «حسین نارگونی» یکی از چهره‌های برجسته فوتبال یزد که بعد از دوران
بازیکنی به مربیگری روی آورده بود، تمرین کردم در همان سال‌ها قهرمان
باشگاه های یزد شدیم.
دوران سربازی را در پادگان سرآسیاب کرمان آغاز کردم ولی از همان ماههای
ابتدایی سربازی به عضویت تیم پادگان درآمدم. در همان بازی اول که مقابل تیم
پادگان اهواز به میدان رفتم، نظر کادر‌فنی را به خود جلب کردم و در قالب
ورزشکاران برگزیده به اردوی تدارکاتی به استان فارس اعزام شدم.
پس از این اردو به عضویت تیم ارتش سوم کشور درآمدم. تقریباً در آخرین
ماههای خدمت سربازی نیز وارد تیم نیروی زمینی ارتش شدم ولی چون خدمت
سربازی‌ام تمام شد، دیگر نتوانستم در این تیم بازی کنم.
البته قبل از پایان خدمت، زمزمههایی در مورد پیوستن من به تیم همای تهران وجود داشت ولی این اتفاق نیفتاد.
-
چرا پس از خدمت سربازی، با تیم نیروی زمینی ادامه ندادید؟
مشکل این بود که من سرباز بودم و با وجود این که مربی تیم بارها من را به
عنوان یکی از بهترین بازیکنان تیم و جزو معدود دفاع راستهای خوب تیم ارتش
معرفی کرده بود ولی از سوی افسران ارتش که همبازی من بودند، برخورد مناسبی
با من نمیشد که سرباز بودم.
حتی به مسابقات برون مرزی نیز به دلیل این که سرباز بودم، اعزام نشدم. این
در حالی بود که تیم در این مسابقات از جناح راست نیز با مشکل مواجه شده
بود.
-
شما در تیمهای یزدی در پست هافبک به بازی گرفته میشدید ولی در ارتش تغییر پست دادید، پست تخصصی شما چه بود؟
در تیم منتخب یزد در پست هافبک بازی میکردم و هر چند مدتی در پست دیگری
بازی کردم ولی هنگام بازی در ارتش مجدداً به همان پست برگشتم.
تیم یزد در دهه 50 با سیستم 4.3.3 بازی می کرد. من هافبک وسط بودم که
سمت چپم «علی محمد قادریان» و در سمت راستم نیز «محمد آصف پور» بازی می
کردند. نوک حمله تیم نیز «محمد سرساز» و «جلال فروتن» بودند.
به نظر من بهترین تیمی که در یزد وجود داشته است، همان تیم پاس یزد بود چرا
که در خط دفاع «احمد نارگونی» را در اختیار داشت که یکی از
تاثیرگذارترین مدافعان آن سالهای کشور بود.
-
خصوصیتی در شما وجود دارد که در آن زمان شما را منحصر به فرد می‌کرد.
این خصوصیت نیز به ثمر رساندن گل های زیبا با حرکات آکروباتیک بود، در
صورتی که در آن سال‌ها این حرکات باب نبود، این حرکات را از چه کسی
آموختید؟
از ابتدا همراه با فوتبال، ورزش ژیمناسیک را نیز به صورت جدی پیگیری
میکردم . به دلیل انعطاف بدنی و ماهیت ورزش ژیمناستیک، گلهای زیادی را
با حرکت آکروباتیک یا قیچی برگردان به ثمر رساندم.
در آن زمان انجام چنین حرکاتی باب شده بود و در کل کشور چند نفر قادر به
انجام چنین حرکاتی بودند. این حرکت را خودم فقط با تماشای این حرکات و
تمرین زیاد توانستم یاد بگیرم.
چنین حرکاتی در کسری از ثانیه اتفاق میافتد و گاهی شما می‌توانید در یک
بازی چند بار در موقعیت گل با حالت خاص قرار بگیرد ولی شاید در چند بازی هم
چنین موقعیتی اتفاق نیفتد.
-
در آن سال‌ها و بعد از خروج از تیم ارتش، اتفاقی افتاد که خودتان حس کنید که می‌توانید در سطح اول کشور هم بازی کنید؟
با این که بعد از دوران فوتبال، در مسابقات پرورش اندام نیز به قهرمانی
رسیدم و یکی از پیشکسوت‌ترین مربیان پرورش اندام استان به حساب می‌آیم ولی
بیشتر خاطرات شیرینم مربوط به فوتبال است.
همان طور که می‌گویید این اتفاق افتاد و در سال 51 که در مسابقات کشوری
تهران شرکت کردیم، از طرف مجله «دنیای ورزش» من و «پرویز نامبخش» به عنوان
بهترین بازیکن سال انتخاب شدیم. این مساله نه تنها من، بلکه همه اهالی
فوتبال را به این فکر واداشت که چرا من در سطح اول فوتبال کشور بازی
نمی‌کنم.
-
با همه این تفاسیر چرا به تیم ملی دعوت نمی‌شدید؟
یکی از دلایل این موضوع دور بودن ما از پایتخت بود و این که من و
هم‌بازیکنانم، هیچ وقت تصمیم نگرفتیم به تهران نقل مکان کنیم.در حال حاضر
که عصر ارتباطات است باز هم تعداد زیادی از استعداد‌های شهرستانی دیده
نمی‌شوند، چه برسد به آن سال‌ها که ما در یزد، زمین چمن هم نداشتیم.
جدای از همه این مسائل، فوتبال یزد در آن سال‌ها بزرگتری نداشت که از ما
حمایت کند. «حسین نارگونی» در تیم شاهین نیز با تلاش شبانه‌روزی و اتکا به
خود، تیم را به مسابقات اعزام می‌کرد.
-
تفاوت فوتبال حال حاضر دنیا با زمان شما در چیست؟
اگر از بحث امکانات فوتبال در آنها سال‌ها بگذریم و بخواهیم از نظر کیفی
فوتبال را بررسی کنیم، به این نتیجه می‌رسیم که فوتبال حال حاضر دنیا در 3
اصل سرعت، قدرت و هوش زیاد بازیکنان خلاصه می‌شود و کسی در فوتبال امروز
موفق است که این فاکتورها را داشته باشد.
در فوتبال امروز زمان برای تصمیم‌گیری به حداقل رسیده است و توپ به صورت تک
ضرب در میدان بازی جابه‌جا می‌شود. بنابر این شاید یک بازیکن از نظر وزن و
فیزیک بدنی لاغر اندام باشد ولی از نظر قدرت قابل مقایسه با یک فرد معمولی
با همان مشخصات نخواهد بود.
زمانی اصل اساسی در بازی قدرت بدنی و توان دویدن زیاد بود به نحوی که من به
عنوان هافبک چند لحظه توپ را در وسط زمین در اختیار داشتم و با توپ مانور
می‌دادم ولی در فوتبال امروز سرعت بازی آن قدر بالا رفته است که توپ در
کسری از ثانیه بین بازیکنان جابه‌جا می‌شود.