همه انسان های غیر سیاسی - مخصوصاً آتش نشان هایی که برای نجات جان انسان ها، هیچگاه از آنها نپرسیدند چه دین و مذهب و گرایش سیاسی دارند- حق دارند مراسم تشییع جنازه شان ، "مختص خودشان" باشد. اخلاق مدار باشیم و این آخرین حق شان قبل از رفتن به خانه آخرت را از آنها دریغ نکنیم، آن هم درست جلوی چشمان گریان خانواده های سیاه پوش شان.
عصر ایران - روز پنجشنبه، مراسم تشییع پیکرهای شهدای آتش نشان و تعداد دیگری از افرادی که در فاجعه پلاسکو جان خود را از دست داده اند، برگزار می شود.
این در حالی است پیکرهای بیش از 10 نفر دیگر، هنوز در زیر آوارهای آتشین پلاسکو مانده است و معلوم نیست با حرارتی که در زیر هزاران تن آهن و سیمان وجود دارد، آیا بقیه اجساد قابل کشف خواهند بود یا خیر؟
در شرایطی که چنین وضعیت اسفناکی در پلاسکو حاکم است و غمش، نه تهران که تمام ایران را فرا گرفته است، عده ای در صدد سیاسی کردن مراسم تشییع پنجشنبه هستند.
این که مردم بتوانند حرف شان را بگویند و مطالبات شان را بیان نمایند، سخنی است درست ؛ این که متأسفانه، هنوز چنین فضایی به طور ساختارمند و نهادینه شده در کشور ایجاد نشده است نیز سخنی است که در درستی اش تردیدی وجود ندارد و اتفاقاً همین امر باعث شده است تا کسانی که صدایی نهفته در گلو دارند، از هر فرصتی برای بیان دیدگاه های خود استفاده کنند؛ نمونه بارز و اخیرش نیز مراسم تشییع پیکر آیت الله هاشمی رفسنجانی بود که گروه های مختلف مردم، با شعارهای مختلفی که سر می دادند، کوشیدند صدای مطالبات خود را به گوش مسؤولان برسانند.
اما در کنار همه این واقعیت ها ، چیزی وجود دارد به نام "اخلاق" و مقوله ای به نام "حفظ حرمت ها".
اگر در مراسم تشییع مرحوم آیت الله هاشمی، شعارهای سیاسی سر داده شد، علتش این بود که اساساً آن مرحوم، شخصیتی سیاسی بود و سیاست چنان در تار و پور زندگی اش تنیده شده بود که حتی وداع با او نیز بدون رویکردهای سیاسی میسر نبود.
اما آتش نشان ها و شهروندانی که در فاجعه پلاسکو جان دادند، افرادی غیرسیاسی بودند و خانواده های داغدار آنها ، به عنوان شهروندانی عادی، انتظار دارند مراسم تشییع جگرگوشه هایشان، برای "بزرگداشت درگذشتگان و سرسلامتی دادن به بازماندگان غرق در عزا" باشد نه این که ببینند جنازه های متلاشی شده و سوخته عزیزانشان، فقط بهانه ای برای تصفیه حساب های سیاسی شده است و زیر تابوت آنها، نه موجی از همدردی و تسلیت گویی که دریایی از بازی های سیاسی و رسانه ای روان است.
اخلاق و انسانیت حکم می کند که مراسم تشییع پیکرهای آتش نشان ها را ، واقعاً به خود شهدای آتش نشان ، دیگر قربانیان و بازماندگان دلسوخته آنها اختصاص دهیم و با جناحی و سیاسی کردن این آیین سنتی و انسانی، نمک بر زخمشان نپاشیم.
برای خونخواهی قربانیان پلاسکو ، تعیین مقصران و مجازات آنها فرصت هست و حتماً هم باید این اتفاقات بیفتد ولی همان اخلاقی که در روزهای اخیر ما را به همدردی با آتش نشان ها کشاند ، همان اخلاقی که هزاران شمع در ایستگاه های آتش نشانی روشن کرد، همان اخلاقی که ما را به سمت کمک به آسیب دیدگان پلاسکو سوق داد... همان اخلاق هم حکم می کند که مراسم تشییع قربانیان پلاسکو را تمام و کمال به تکریم و تعظیم شهدای آتش نشان و عرض ادب و احترام و تعزیت به خانواده های آنها اختصاص دهیم و بازی های سیاسی و رسانه ای خود را در جای دیگری دنبال کنیم.
پنجشنبه برای ادای دین به شهدای آتش نشان ، بدرقه آنها و سرسلامتی دادن به خانواده هایشان می رویم و دیدگاه ها، انتقادها و اعترض هایمان را نگه می داریم برای زمانی بهتر و مؤثرتر ، مانند انتخابات.
اگر تا دیروز، "سلفی گرفتن های مزاحم" در میان فاجعه و امداد پلاسکو را نکوهش می کردیم، بدانیم که تبدیل مراسم تشییع درگذشتگانی که شهروندانی عادی و غیر سیاسی هستند به میتینگ جناحی، خود نوعی سلفی گرفتن سیاسی است.
همه انسان های غیر سیاسی - مخصوصاً آتش نشان هایی که برای نجات جان انسان ها، هیچگاه از آنها نپرسیدند چه دین و مذهب و گرایش سیاسی دارند- حق دارند مراسم تشییع جنازه شان ، "مختص خودشان" باشد.
اخلاق مدار باشیم و این آخرین حق شان قبل از رفتن به خانه آخرت را از آنها دریغ نکنیم، آن هم درست جلوی چشمان گریان خانواده های سیاه پوش شان.
بعد از تحریر:
دور از جان! هیچکدام از ما دوست نداریم، مراسم تشییع عزیزان مان، پر از حاشیه و بهره برداری های سیاسی این و آن باشد.
خودمان را جای خانواده های صاحب عزا بگذاریم.
این در حالی است پیکرهای بیش از 10 نفر دیگر، هنوز در زیر آوارهای آتشین پلاسکو مانده است و معلوم نیست با حرارتی که در زیر هزاران تن آهن و سیمان وجود دارد، آیا بقیه اجساد قابل کشف خواهند بود یا خیر؟
در شرایطی که چنین وضعیت اسفناکی در پلاسکو حاکم است و غمش، نه تهران که تمام ایران را فرا گرفته است، عده ای در صدد سیاسی کردن مراسم تشییع پنجشنبه هستند.
این که مردم بتوانند حرف شان را بگویند و مطالبات شان را بیان نمایند، سخنی است درست ؛ این که متأسفانه، هنوز چنین فضایی به طور ساختارمند و نهادینه شده در کشور ایجاد نشده است نیز سخنی است که در درستی اش تردیدی وجود ندارد و اتفاقاً همین امر باعث شده است تا کسانی که صدایی نهفته در گلو دارند، از هر فرصتی برای بیان دیدگاه های خود استفاده کنند؛ نمونه بارز و اخیرش نیز مراسم تشییع پیکر آیت الله هاشمی رفسنجانی بود که گروه های مختلف مردم، با شعارهای مختلفی که سر می دادند، کوشیدند صدای مطالبات خود را به گوش مسؤولان برسانند.
اما در کنار همه این واقعیت ها ، چیزی وجود دارد به نام "اخلاق" و مقوله ای به نام "حفظ حرمت ها".
اگر در مراسم تشییع مرحوم آیت الله هاشمی، شعارهای سیاسی سر داده شد، علتش این بود که اساساً آن مرحوم، شخصیتی سیاسی بود و سیاست چنان در تار و پور زندگی اش تنیده شده بود که حتی وداع با او نیز بدون رویکردهای سیاسی میسر نبود.
اما آتش نشان ها و شهروندانی که در فاجعه پلاسکو جان دادند، افرادی غیرسیاسی بودند و خانواده های داغدار آنها ، به عنوان شهروندانی عادی، انتظار دارند مراسم تشییع جگرگوشه هایشان، برای "بزرگداشت درگذشتگان و سرسلامتی دادن به بازماندگان غرق در عزا" باشد نه این که ببینند جنازه های متلاشی شده و سوخته عزیزانشان، فقط بهانه ای برای تصفیه حساب های سیاسی شده است و زیر تابوت آنها، نه موجی از همدردی و تسلیت گویی که دریایی از بازی های سیاسی و رسانه ای روان است.
اخلاق و انسانیت حکم می کند که مراسم تشییع پیکرهای آتش نشان ها را ، واقعاً به خود شهدای آتش نشان ، دیگر قربانیان و بازماندگان دلسوخته آنها اختصاص دهیم و با جناحی و سیاسی کردن این آیین سنتی و انسانی، نمک بر زخمشان نپاشیم.
برای خونخواهی قربانیان پلاسکو ، تعیین مقصران و مجازات آنها فرصت هست و حتماً هم باید این اتفاقات بیفتد ولی همان اخلاقی که در روزهای اخیر ما را به همدردی با آتش نشان ها کشاند ، همان اخلاقی که هزاران شمع در ایستگاه های آتش نشانی روشن کرد، همان اخلاقی که ما را به سمت کمک به آسیب دیدگان پلاسکو سوق داد... همان اخلاق هم حکم می کند که مراسم تشییع قربانیان پلاسکو را تمام و کمال به تکریم و تعظیم شهدای آتش نشان و عرض ادب و احترام و تعزیت به خانواده های آنها اختصاص دهیم و بازی های سیاسی و رسانه ای خود را در جای دیگری دنبال کنیم.
پنجشنبه برای ادای دین به شهدای آتش نشان ، بدرقه آنها و سرسلامتی دادن به خانواده هایشان می رویم و دیدگاه ها، انتقادها و اعترض هایمان را نگه می داریم برای زمانی بهتر و مؤثرتر ، مانند انتخابات.
اگر تا دیروز، "سلفی گرفتن های مزاحم" در میان فاجعه و امداد پلاسکو را نکوهش می کردیم، بدانیم که تبدیل مراسم تشییع درگذشتگانی که شهروندانی عادی و غیر سیاسی هستند به میتینگ جناحی، خود نوعی سلفی گرفتن سیاسی است.
همه انسان های غیر سیاسی - مخصوصاً آتش نشان هایی که برای نجات جان انسان ها، هیچگاه از آنها نپرسیدند چه دین و مذهب و گرایش سیاسی دارند- حق دارند مراسم تشییع جنازه شان ، "مختص خودشان" باشد.
اخلاق مدار باشیم و این آخرین حق شان قبل از رفتن به خانه آخرت را از آنها دریغ نکنیم، آن هم درست جلوی چشمان گریان خانواده های سیاه پوش شان.
بعد از تحریر:
دور از جان! هیچکدام از ما دوست نداریم، مراسم تشییع عزیزان مان، پر از حاشیه و بهره برداری های سیاسی این و آن باشد.
خودمان را جای خانواده های صاحب عزا بگذاریم.
